از   فقر   و  تهیدستی   و     ادبار   شکستم
یک  بار  نه  ،  ده  بار  نه  ،  صد  بارشکستم

در   رهگذر    سیل فنا    برگ  و   برم  ریخت
چون شاخه ی خشکیده ی بی بارشکستم

از   بس که   غمی نو به نو   آمد  به سراغم
در   هر   قدم    افتادم    و  بسیار  شکستم

در    دایره ی    هستی  از   اقبال بد خویش
چرخیدم   و  سرگشته   چو  پرگار شکستم

بغضم  به گلو  عقده شد و  راه نفس بست
در چشم جهان بین همه دم خار شکستم

آن   توبه   که   افسونگری   زاهدم آموخت
تا   ساغر می    گشت   پدیدار  شکستم

یک   عمر  ملالی که نصیب من و دل  شد
تاوان   دلی   بود    که  از    یار  شکستم.