در خور پروانه ی من نیست سوز هر چراغ

                          خویش را بر«شعله ی آواز» بلبل می زنم!

ملک عذاب

دیشب  کرونا به خواب من آمده بود

چون  دشمن لاکتاب  من  آمده بود

 

در پشت سرش عیال خود را دیدم

او   با   ملک  عذاب  من  آمده بود!

قصیده ی جنگ

🔥 قصیده ی جنگ 🔥

خیری از روس ندیدیم ، نه دیروز و نه امروز

شرّ محض است مراین خرس فرومایه ی کین توز

ترکمانچای و گلستان دو گواهند که منضم

شده بر روسیه از ما چه بسا خطّه ی مفروز

قصباتی همه سرسبز و دل انگیز و مصفّا

شهرهایی همه آباد و فرحبخش و دل افروز

حسن همسایگی اش نیست مرا باور و دانم

نشود باور هر مرد و زنِ معرفت آموز

چکمه ی جنگ به پا کرد چو پوتین و به اوکراین

حمله ور شد چو به سگ توله ی باتربیتی یوز

غرب تهدیدکنان ، ناتو به شلتاق ، رسیدند

به جلوداری چند آدمک ناتوی پفیوز

مکر «مکرون» نبرد راه به جایی که به هر ساز

رقصد و دایره زنگی زندش «بایدن» چلغوز

گربه رقصانی غرب است در این معرکه پیدا

بهره از هر دو طرف برده و پیوسته کند جوز

«اردوغان» نیز در این معرکه خشتک بدراند

همه دانند که از بهر چه دارد به جگر سوز

زده داروی مخدّر ، نکند صنعتی اش را

که در اوهام روان کرده در این جنگ قلاووز

شاد اشغالگر قدس شریف است از این وضع

که پدیدار ز هر سو شده با چهره ی مرموز

چرنوبیل است و خطر پشت سرش وای گرافتد

به کفی اسلحه ای چند از این قلعه ی محروز

کشتی جنگ چو شد غرق به گرداب حوادث

نیست آن وقت دگر زنده نه جاشوی و نه راموز

گر نه گندم شود از کشور روسیه و اوکراین

صادر آن گاه بسی کشور خردند که پاسوز

می شوند و به جهانی که زیان دیده از این جنگ

چه بسا قوز که ناگاه نشیند به سر قوز

سازمان ملل آن روز به خود آید اگر هست

صرفآ امروز تماشاگر بازی بچه ی دوز

خیل آواره ز یکسوی گریبانش بگیرد

ز دگر سوی بسی ملت درمانده ی دریوز

سومین جنگ جهانی شود البته پدیدار

که در آن شرق نه فاتح بود و غرب نه پیروز

گر نگاه چپی از این طرف و آن طرف افتد

جانب کشور ایران قوی پنجه ی بهروز

شرزه شیران جوان ، زان همه بر خاک بمالند

نه که در خاک وطن ، بلکه سر مرز پک و پوز

یارب! از نائره ی جنگ نسوزد تن ایران

که به دنیاست دل ِ نادره کار فرح اندوز.

یکی است (1)

 

یکی است ...

گر تو آیی به نظر جلوه گه یار یکی است
دل یکی ، عشق یکی ، دلبر و دلدار یکی است

بر متاعی که به آن مهر محبت زده اند
هم فروشنده یکی هم که خریدار یکی است

دیده گر از دو جهان پوشی و بر خود نگری
عالم واقعه با عالم پندار یکی است

آدمیزاده گر عاشق نبود ، پیر خرد
گفت نقش وی و نقاشی دیوار یکی است

نکته ی عشق اگر از خط ساغر خوانی
مسجد و مدرسه و خانه ی خمّار یکی است

اگر از عشق روانسوز بود منشأ درد
نیست تردید که بیمار و پرستار یکی است

باغبان گر متنعّم بود از نعمت عشق
به نظرگاه دلش نقش گل و خار یکی است

دست در زلف دو تای تو چو بردم دیدم
حلقه در حلقه یکی طرّه ی طرّار یکی است

چشم دل گر بگشایی به حقیقت بینی
آنچه در پرده نهان است و پدیدار یکی است

زنده در عالم تصویر همان نقّاش است
همه را خواب عدم برده و بیدار یکی است.

---

 

از خانه به میخانه....

از    خانه       به      میخانه      اگر        راه    نباشد
در      زندگی ام      جلوه ی         دلخواه     نباشد

جز   دغدغه ی    صبح      خماری     نبرد      سود
ساقی     اگر      از      راز       می      آگاه    نباشد
 
یوسف     نشود  معتبر     از    جاه   ،    به     اکراه
یک       چند        اگر        معتکف       چاه    نباشد

عشق من   و  تو  قصه ی پر سوز  و  گدازی ست
کز       خاطره ها     رفت    و     در     افواه    نباشد

کی  خرمن   غم های      دلم     را      زند     آتش
یک    شعله     اگر     بر     لب     من   آه     نباشد

گلبوسه ی لعل تو متاعی است که  چون  بخت
گاه    آید    و    گاهی    رود      و    گاه        نباشد
                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                  گر    پرتوی    از   حسن   تو  تابد   به  دل   عشق
روز   و    شب    عمر  این    همه    جانکاه نباشد

گل باشی و گل پوشی و می نوشی و چون گل
عمر     تو      امید    است    که     کوتاه    نباشد.

شکست ...

از   فقر   و  تهیدستی   و     ادبار   شکستم
یک  بار  نه  ،  ده  بار  نه  ،  صد  بارشکستم

در   رهگذر    سیل فنا    برگ  و   برم  ریخت
چون شاخه ی خشکیده ی بی بارشکستم

از   بس که   غمی نو به نو   آمد  به سراغم
در   هر   قدم    افتادم    و  بسیار  شکستم

در    دایره ی    هستی  از   اقبال بد خویش
چرخیدم   و  سرگشته   چو  پرگار شکستم

بغضم  به گلو  عقده شد و  راه نفس بست
در چشم جهان بین همه دم خار شکستم

آن   توبه   که   افسونگری   زاهدم آموخت
تا   ساغر می    گشت   پدیدار  شکستم

یک   عمر  ملالی که نصیب من و دل  شد
تاوان   دلی   بود    که  از    یار  شکستم.

دوبیتی

اگر باشی تو پیشم غم ندارم

به دل انـدوه بیش و کم ندارم

 

اگر بـاغ بهشت من تو باشی

هـراسی از جهنّـم هـم ندارم.

سخن آخر ...

 

جز خـــــدا کیست که از حسن تــو تقدیر کند
غـــــزل چشــــم تــــو را خوانَــد و تفسیر کند

خوابهایی کـه زگیسوی تــو آشفته تر است
بنشینـــــد بــــه تمنّـــــــای تــــــو تعبیــــر کند

نوش لبهای تو را چــون که درآمیخت به می
راست در کــوثـــر و تسنیـــم ســـرازیـــر کند

نقش زیبای تو بر پرده ی هستی چو کشید
لحظــه هر لحظـــه تمــاشـای تو را سیر کند

ســـرِ راه دل مــــن تـــا گــــذر افتـاد تــــو را
دل در اندیشــــه فــــرومـــانـد چه تدبیر کند

با غــــم عشـق کنار آید و سوزد همه عمر
یـــــا وداع تــــو و آن حســــن جهـانگیـر کند

یــــا به ســودای سر زلف تو شبهای دراز
نــالـــه چون صیــد فروبسته به زنجیر کند

هلــه ای یــــار جفــاکــوشِ جوانبخـتِ منا
با غـــم عشــق چه سازم که مرا پیر کند

در دل سنگ تــــو هرگز اثری اشک نکرد
آه وقتــــی نتوانست کـــــه تـــأثیــــر کند

عشـــق گیــــرم بــه تغیّـــــر بگـــرایـد اما
خلق وخوی تومحال است که تغییر کند

سخن آخرم این است که درشـام فراق
مرگ را چشم به راهـم ، نکند دیـر کند!

به پایان نرسیدیم ...

دزدانه اگر باده ی رندانه کشیدیم

شادیم که از تهمت فرزانه رهیدیم

راهی که در آن خاربه خارا همه جا بود
تا منزل مقصود سراسیمه دویدیم

از عشوه خرانی که خرانی چو شمایند
دردی که بنفروخته بودیم خریدیم

هر تیر بلایی به کمان بود پراندید
بالای درختی که ز شاخش نپریدیم

بردید به مأمن ره و رستید سلامت
ما یکسره در خون دل خویش تپیدیم

دیدید و بچیدید و چشیدید و مزیدید
آن تازه ثمرهای مهنّا که نچیدیم

تا فرصت پروانگی آید ، همه ی عمر
دور تن خود پیله پی پیله تنیدیم

ای بسته به دنیا دل واز عشق بریده
مانند شمایان نه شنیدیم و نه دیدیم

در زندگی خویش رسیدید به پایان
ماییم که مردیم و به پایان نرسیدیم!

 

 

 

 

 

 

 

نگاه ...

نگاهـــم را نبــاشــد جــرأت پـــرواز در کویش

مگر دل پیش تر از دیــده آن جـا گــام بگذارد

 

دل و جانم فدای چشم آهومست آن ساقی

که بی منّت حســابــم را کنار جـــام بگذارد!

ممنوع!

در  شهر  زور  گفتند  :  مردار  تازه ممنوع
بر دوش سوگواران ، حمل جنازه ممنوع

جشن و سرور و شادی ، لبخندهای عادی
آن با اجازه تعطیل ، این بی اجازه ممنوع

در بزم دردمندان ، بی چهره های خندان
نز رنگها که از خون ، اعمال غازه ممنوع

تا روزگار جبر است ، دلها اسیر ابر است
حتی اگر به قبر است ، تعمیر سازه ممنوع

گر اشکبار چشمی ، آتشفشان خشمی
در خود بریز خاموش ، سیل و گدازه ممنوع

تا مرگ اختیاری ، با خود سراغ داری
حتی کفن خریدن ، از هر مغازه ممنوع

وقتی مخنّثانند ، سر رشته دار در کار
سهم دهان دیوار ، عکس خرازه ممنوع!

امروز ...فردا...

ای آن کـه بـه انجمــــن مــــرادم خوانی

استــــاد و سخنـــور و رشـــادم خوانی

 

امــروز به «زنـــــده بــــاد» یـــادم نکنی

فردا چه ثمر که «زنده یاد»م خوانی؟!

زنجره

فـــریــــاد سکــــوت را اگر حنجره ایم

بـــاغ بـــــرهـــــــوت را اگـر پنجره ایم

 

با این همـه شادیـم که در وادی عمر

کژدم نه ، رطیل و مار نه ، زنجره ایم!

شمع بی پروانه ...

 

 

 

مانده ام در زندگی حیران کار خویشتن
شکوه ها دارم ز بخت نابکار خویشتن

قسمت من خانه بردوشی است چون گیسوی یار
وز پریشانی گره دارم به کار خویشتن

در بیابانی سراسر هول همچون گردباد
ریختم هر روزوشب بر سر غبار خویشتن

در شبستان تمنّا شمع بی پروانه ام
اشک حسرت هر نفس سازم نثار خویشتن

همچو مجنون کرده ام بیتوته در دشت جنون
روی برگشتن ندارم در دیار خویشتن

تکدرخت خشک در پاییز را مانم که نیست
چشم امّیدم به فصل نوبهار خویشتن

سوختم در آتش اندوه و جز اشکم نبود
غمگساری تا کنم افسرده نار خویشتن

گوشه ی میخانه سرمستی اگر حاصل نشد
همچو چشم یار مستم از خمار خویشتن

سینه گور آرزوها تا که شد دیدم عیان
بازتاب زندگی را بر مزار خویشتن.

 

 

 

 

 

 

 

کوچه ی دل

تــــا مگــر در دل زیبـــای تـــو راهی بکنم

دوست دارم کـه شــب قـدر گناهی بکنم

 

سحـــری تــا در میخـانــه روم رقص کنان

شــبِ دل روشــن از انــــوار پگاهی بکنم

 

مــدد از پیــر مغــان گیــرم و بــا نیّـت پاک

سجــده در مصطبــه بـا حـال تباهی بکنم

 

نذر هر باده کشی بوسـه ی جان افروزی

وقف هر مغبچه ای ، دل ، به نگاهی بکنم

 

تا مگر ســاقــی محفــل دهدم باده فزون

تـــرک انــدرزگــر وســوســه کاهی بکنم

 

تا که راهـــم بنماید بـه سراپرده ی وصل

خـــدمــــت گلنفـس بـــاده پنـــاهی بکنم

 

چشــم بیـــدار دلــم باد سپید ار که دمی

حــذر از وسوسه ی چشم سیاهی بکنم

 

تــرک همصحبتــی اهـــل دلـم بـاد حرام

گــر سـرســوزنــی انــدازه ی آهی بکنم

 

اختــر بخــتِ مرا جلوه چو خورشید شود

گــر نظــر جانب رخسـاره ی ماهی بکنم

 

کاشکی دغــدغــــه ی زهـــد ریـا بگذارد

گــذر از کوچـه ی دل گاه بـه گاهی بکنم.

 

 

 

 

 

 

 

 

تک بیت....

تا مگــــر در دل زیبـــای تو راهی بکنم

دوست دارم که شب قدر گناهی بکنم

توبه ی نصوح

همسایه ی خضر و یار نوح است دلم

آیینه ی قدنمای روح است دلم

 

از بس به گناه عشق عادت کرده ست

پیوسته به توبه ی نصوح است دلم.

گشنه ....

شب ، خانه ، سکوت ، سفره ، بابا گشنه

گلهــــا همـــــــه تشنـــه و شکمهــا گشنه

 

امشب همه گشنه سر به بالین ، فـــــردا

روز از نــو و روزی از نــو و ما گشنه!    

رجبیّه ...

یارب به دعـــــای «یامن ارجوه» رجب

بر هـر سحـــر و غـــروب بشکوه رجب

 

تـوفیـــــق سعــــادتی بده تــــــا ببــــریم

فیض از بــرکات نغـــــــز و انبوه رجب.

بیت بهری

تا به یـــــاد مـــــا بیـــــارد گل نمـــــاد عاشقی است

گاه گاه از کـــــوچــــه ی ما هم گـــــذر دارد بهار ...

رباعیات

(1)

ای من به فدای ژرفنای دل تو

بر دیده نهم ز شوق پای دل تو

 

تو در دل من جای بلندی داری

ایدوست بگو منم کجای دل تو؟

(2)

از خانه برون میا تو ای رشک پری

در پرده بمان چرا کنی پرده دری؟

 

ترسم اگر از خانه به گلشن گذری

گل بوی تو گیرد و تو بوی دگری!

(3)

در دوره ی جنگ نرم با خصم جری

کز هر طرفی عیان بود فتنه گری

 

بی پولی و بی نوایی و بی هنری

سهل است ، خدا نیاورد بی بصری.

سقّا ...

ای آن کـــه بـــود بـــاب حوائـج لقبت

شرمنده فرات ازعطش و تاب و تبت

 

سقّا و لــب تشنـــــه لــب آب فرات؟

جان همـــه عالـــــم بــه فـدای ادبت.

صبح گل سرخ ...

آنســوی کــویــرهای دور از باران

در دامنــه هــای نوظهور از باران

 

قــدری بنشینیم و نفــس تازه کنیم

صبح گل سـرخ در عبور از باران.

این شبها ...

خــــراب از میگســـاری هــای نامحـــدودم این شبها

بزن مطـــرب که سرمســـت از نوای رودم این شبها

 

بـه مستی ذکـــــر یاســـبّوح و یاقـــــدّوس می گویم

که محکمتر شـــــود عهــــد من و معبودم این شبها

 

عجـــــب حـــال خوشی دارم کـــه در پیمانه پیمایی

مسیر کعبــــه ی مقصــــــــود را پیمودم این شبها

 

به مـــــی سجّـــاده رنگین کردنم شوری دگر دارد

که با هر سجـده بر سرمستی ام افزودم این شبها

 

دعایم در هـــوای استجابـــــت نـــــوربـــــار آمد

که دست افشان به هربزمی شراب آلودم این شبها

 

به محــــراب دعـــا خوش می نماید پرتوافشانی

درخشانتر ز خورشید اختــر مسعودم این شبها

 

گهی خندان ز بــوی می گهی نالان ز سـوز نی

کجا یک لحظه از تسبیح غافل بودم این شبها

 

در مسجـــد به رویم بست وقتی زاهــد خودبین

کلید از می به دست آوردم و بگشودم این شبها

 

بیا ای ساقـــی و تطهیــــر کن از آب آتشگون

قسم بر آیــه ی تطهـــیر تار و پودم این شبها

 

ز سکر باده ی توحیـــد بود از ساغر وحــدت

رهایی گر ز کثـــرت یافتـــم آسودم این شبها.

 

 

 

 

سواران گمشده

مــــا ســـواران شهــر گمشده ایم

تکیـــه داده بــــه هـم چــو تنهایان

نــه امیــدی  ، نــه هیــچ آوایـــی

نـــرسیـــده بــــه نقطـــه ی پایان

***

شکلهایــی کـــه فاقــــد حجمنــــد

رنگهایــی کــــه رنگشـــان نبــود

مردهایــی همــاره پـــوشـــالـــی

کــه بـــــه غیـــرازدرنگشان نبود

***

آه ای راهیــــان رفتـــه بـــه پیش

آنسوی مرزهـــای بودن چیست؟

زادن و مـــرگ اگــــر دری دارد

هدف از بستن و گشودن چیست؟

***

مـــا ســـواران شهـــر خاموشیم

راه گـــم کــردگــان بــی رهـوار

دستمـان بستـــه ، پایمـان در گل

چشمهامان ولــی ستـــاره شمـار

***

ای شما بـا نواختـــران همـدوش

کهکشـــان پــوی و آسمــان پیما

بـــر فـــراز سیـــاهچــال زمین

هست آیـــا نگاهتــــان بـــر ما؟

***

شکل بی حجم و رنگ بی رنگیم

مثل اشبــاح غـــارهــا موهوم

قـرنهــا رفــت و قـرنهــا آمــد

مــا ولی از ستـاره ها محروم

***

آه ای راهیــان رفتــه به پیش

پشت این باژگونه آیا چیست؟

با شما هر چه روشنی همراه

جز سکوتی سیاه با ما نیست

***

شکل بی حجم ورنگ بی رنگیم

خسته ، درمانده ،راه گم کرده

آه ای راهیــان رفتـــه به پیش

چه خبرهاست پشت آن پرده؟!

اسیرآرزوها...

نه رویایی مــرا در سر نه شوری

تهی از عشــــق یا نفــرت؟ ندانم

چو تابوتی کـــه حجم آرزوهاست

تن خود را به هر سو می کشانم

***

نگـاه روشــن آیینــــه بــــا مـــن

تلاقی کـــرد و از نـــورم خبر داد

مــن و تاریکـــی نزدیک ، جفتیم

چـــــرا آیینـــه از دورم خبر داد؟

***

کــران تا بیکــران در جستجویـم

مگــــر گم کرده ی خود را بیابم

کجا رفتنــــد رویاهـــای شیرین

که سربر می کندهرسو سرابم

***

مرا ای قطره های اشک امروز

مجالی تــا بـــه شیدایی بخندم

بــه یـــاد روزهای رفتــه بر باد

شبانگـاهـان رویـــایـــی بخندم

***

نه رویایی مرا درسر نه شوری

اسیـــــر آرزوهــــــــای محالم

به تاریکی چنان جفتم که امروز

دل آیینـــه می سـوزد به حالم.

 

گلشن وجود

هر دم شکست می رسد از بخت بد مرا

مینای می کجاست که از خــود برد مرا

 

در بنــــــد خاکدانم و از شعله ی فراق

دود جگـــــر به اوج فلک می رسد مرا

 

روح مجرّدم کـــه بــــه ظلمات زندگی

محکوم کرده اند بــــــه حبس ابد مرا

 

در کـــــوره راه حادثه های هزار رنگ

از پــــــا در آمدم ؛ نکند کس مدد مرا

 

بی صحبت فرشته بسی پرغبار شد

آیینه ی دل از نفــس دیـــو و دد مرا

 

درگلشن وجود چنان خوار گشته ام

کاقبال هم به سینه زنددست ردمرا

 

راهی بسوی یارگشـودم ولی دریغ

ابلیس کرد وسوسه گردید سد مرا

 

آنک در انتظار تــــــوام ای بهار عشق

دست خزان به ریشه اگرتیشه زدمرا.

 

«من زنده ام....»

«من زنده ام» از شمیم بین الحرمین

وز رایحــــــــه ی نسیم بین الحرمین

 

یارب به قداست حــــرم مرگی سرخ

قسمت کـــــن در حریم بین الحرمین

*

در شـــــام و عــــــراق ملّتــــی جان آگاه

با دادن ایــــن شعــــــــــــار می پوید راه

 

ای دشمن شیعه ، خصــــم سنّی داعش

«من زنده ام» و تو مرده ، ان شاءالله.

 

پیوند ...

تا باده ز ســـــاغـــــر خــــداونــــد زدیـــم

بــر مــــاه و گل و فرشتــه لبخنــد زدیــم

 

مـــا طبـــع روان خویش را وقت سحـــر

بــــا آب اذان عشـــــق پیـــونــــد زدیـــم.

شب یلدا

شب یلداست شب خاطره ها

خاطراتی همه شیرین و عزیز

خاطراتی همه از عطر صمیمیت و شادی لبریز

فرصتی سبز و بهارآئین تا بار دگر

پیش هم بنشینیم

نفس سرد زمستان را با زمزمه ها

نقل یک خاطره از دفتر پیشین ترها

خواندن یک غزل از حافظ شیراز

که دلهامان را

گرمتر می خواهد

دور کنیم

به تمنّای بهاری که ز راه

خواهد آمد و صمیمیت سبزش را

خواهد بخشید

خاطرآسوده ز دیوی که پس پنجره کرده ست کمین

دل خود را و دل یاران را

مسرور کنیم

صحبت از گرمی دلبستگی و نور کنیم.