آرزو

دوست دارم گــــرانی نبـــاشد

حـــرف از آتش به جانی نبـاشد

هیچ جا سفره ای  خالی از نـان

هیــچ جـا ناتـــوانی نبــاشد

قامتی از نــــداری خمیــــده

صورتـــی استخــــوانی نبـاشد

عشقهــا آسمانـــی اگـر هسـت

هجـــرها آسمانـــی نبـــاشد

برگهـــا زرد و گلبرگها خشـک

مرگهـــــا ناگهـــانی نباشد

هیــچ زاغــی به جــای پرستو

هیـچ بــاغی خزانــــی نباشد

باده هـا ارغوان رنگ اگرهست

چهره هــا ارغوانـــی نباشد

شمــع خاموش و پروانه مدهوش

خانه بی شمعــدانـــی نباشد

دوست دارم که هیــچ آشنایی

قهـــر با مهربــانی نبـاشد

دوستــان را به هم مهرورزی

بــاشد و بــدگمانــی نباشد

بــزم نـــورانـی همدلی را

بــاده جــز همزبانی نبـاشد

رنـج اگر هست بــاقی نماند

گنــج اگر هست فـانی نباشد

رهنـــوردان کـــوی بلا  را

کفشهـــای کتـــانی نبـاشد

گــرگ بــا جامه ی بره آهو

در هــوای شبـــانی نبـاشد

در شبستـــان توحیــدخاموش

شمـــع سبع المثـانی نباشد

زنـــدگانی اگــر مرگ دارد

مــرگ را زندگـــانی نباشد

پیک پیــری اگر آمد از راه

وامـــدار جــوانی نبــاشد.

پرومته در زنجیر!

بـــــا یـــــــورش روم عشــــــــق جــــــان درگیــــــراست

یــــــونـــان تفکـــــــــرات مــــن تسخیــــــــــــــــــــراست

در آتـــــــــــن تــــــــن کنــــــار یـــــک آشیلــــــــــــوس

دل نیســــــــــت مـــــرا پــــــرومتـــه در زنجیـــــــراست !

یاد روزگاران

روزگارانی    دلم    آیینه   باور      بود

نور  در   آیینه ی   شعرم شناور    بود

روزگارانی   که   با   پیری  سحر سیما

در  دلم  شور  جوانی  شعله ورتر  بود

چشمه ی  اندیشه ام  سرشار از  ماهی

آسمان   خاطرم     غرق  کبوتر  بود

در دل تنگم فروزان شعله ای ازعشق

بر  سر  من سایه ی نخلی تناور بود

رهسپار  کوچه ای لبریز  از احساس

روی هر  دیوارطرحی ساده ازدربود

شب همه شب تا اذان ساقی خورشید

ذکر لبهایم نمازی  خلسه آور   بود

در  دل  یلداترین   شبهای    نامیرا

قاصدکهای   امیدم  روز پرور بود

پای احساسم اگر  پیوسته در زنجیر

گوشه میخانه هادستم به ساغر بود

یاد باد آن روزگارانی  که درغمها

شادی من دیگر و دل نیزدیگربود .

گل سرخ

بهار   آمد      در       آغوش          گل سرخ

دل   از     کف    داده  مدهوش       گل سرخ

شد   از     دیبای         زیبای          بهشتی

نگارین     جامه         تنپوش        گل سرخ

ز    مروارید        شبنم             گوشواری

نسیم      آویخت       بر   گوش     گل سرخ

ید بیضای       حور    آورد   و         افکند

ردای        نقره       بر   دوش    گل سرخ

زمین  صحرا به صحرا     دشت   تا   دشت

بهشت آیین     شد     از  جوش   گل سرخ

سرود    روشن    خورشید  عشق    است

تبسمهای         خاموش           گل سرخ

نوای     بلبل       شیدا     ز     سر   برد

به    هنگام     سحر    هوش    گل سرخ

نوید          لذّة للشاربین             است

کنار        چشمه ی      نوش  گل سرخ

زیارتنامه ی       دلهای     سبز   است

ترنمهای          چاووش       گل سرخ

نسیم    صبح      فروردین      خدا  را

چه     نجوا     کرد   درگوش گل سرخ

که    تصنیف        سپید         آشنایی

نخواهد    شد    فراموش     گل سرخ .

قصیده ی عصیان بهاری!

بیزارم     از       بهار       و     ترنّمهاش

این    برّه ی    پهِن   زده  بر     سمهاش

گل   نیست   هدیه ای ز   بهشت       آنک

کفتار    خنده ای       است       تبسّمهاش

بر   چهره ی   زمین     دملی      چرکین

بهبود      نامده         به       تراخمهاش

گلشن  چو  گلخنی است  به   دود    اندر

سبزینه    شعله ور    شده     هیزمهاش

بلبل      کلاغ       شوم           ملال آور

افزوده      بر     نعیق   و    تزاحمهاش

کنج   رواق     چلچله              آویزان

موشی  است      ناگزیر      تهاجمهاش

پروانه ها      به     هیئت       خفاشان

یک    پرده   از    جهنم و   کژدمهاش

پیداست   ساق    اهرمن  و     رودش

در  دشت  و ساقه ساقه ی  گندمهاش

سرچشمه   بحر    ریم   که می جوشد

فواره ی    لجن     ز       تلاطمهاش

از  گنده  پیر   باده فروشم      نیست

غیر از   شرنگ حاصلی از  خمهاش

****

افلیج   مرد   وازده ای  چون     من

سیر است   از   جهان  و  ترحمهاش

در  کنج  خانه   مانده به رنج    اندر

تنها   چنان  که    شعر و  تکلمهاش

زالی   ورا  به   خانه  صبور آنگاه

افزوده  او   به     رنج   وتالمهاش

آن  خسته  از  بریز و  بپاش   این

وین رنجه  از     وفور  تحکمهاش

در  جرگه ی      اولئک   کالانعام

دل   داده ی    هماره ی بلهمهاش

همدست  و  یار   با  ملک دوزخ

وانباز  در    فروش   تراکمهاش

گام موخری است به بطلان    در

در   شعر    نیز    حق تقدمهاش

یک خطّ ِ در میان شده این  ایام

حتی  کشیدن ِ نفس  و   جمهاش

او   خواستار   درک    پلیدیها

او   دوستدارمرگ و توهمهاش

او  منضجرزجلوه ی فروردین

او منزجر ز گیتی  و مردمهاش....

یا فاطمه ی معصومه (س)

قم     عزّ  و   شرف      ز   نور   اسلام گرفت

در    دامن   سبز       شیعه         آرام   گرفت

وز   برکت      مضجع       شما      بانو   بود

دروازه ای    از   بهشت    اگر      نام   گرفت .

تخیّل

شعری  که    ز     عنصر     تخیّل  خالی است

چون   باغچه ی همیشه از    گل  خالی است

لفظ است چو ظرف  و  هست  معنا   مظروف

آن   جام   شکسته  باد   کز  مل  خالی است .

همزاد خزان

زاده ی     اندوه   و     رنجم      عجز   و   خواری     می پسندم

درد       و       محنت       می پذیرم   آه  و  زاری       می پسندم

همچو    توفان      در     تکاپو   یک  نفس    آرامشم        نیست

مثل        دریا       در      تلاطم           بیقراری          می پسندم

ترک   شادی     کرده ام        بیگانه ام        با        خنده   رویی

قلب    خونین          جان   غمگین     اشک جاری     می پسندم

زندگی     بی      شادمانی         آری    آری      دوست     دارم

بیدلی      بی      همزبانی        آری     آری               می پسندم

روز    روشن      نیست      در    شبنامه ی   عمرم        هویدا

کنج      عزلت      می گزینم       شام   تاری            می پسندم

حسرتی    هرگز     نخواهم       خورد   بر خوش روزگاران

دوست    دارم    رنج   و     غم   بد روزگاری        می پسندم

ساقیا    زین      باده ها       دیگر     نمی گیرم            صفایی

نشوه ی     صهبا    نمی خواهم        خماری          می پسندم

عاشقان     روییدن      گل     در      بهاران    دوست    دارند

من     نوای      گریه ی        ابر      بهاری           می پسندم

ای     بهار     شادی آور       از    من      دیوانه           بگذر

وی      خزان   همزاد  با  من   هر چه داری       می پسندم .

مولودیه

در  مقدمت     ای     یگانه ی        ملک       وجود

خورشید   و   مه  و  ستاره      آمد     به     سجود

میلاد     تو      پشت          جاهلیت        بشکست

تا    پنجره  رو  به     باغ      توحید            گشود

***

با     آمدن        محمد      آن       شمس       هدی

دلها     شده    آشیانه ی         نور    و        صفا

تردید     مکن   که    گفت      با     خلقت      او

تبریک     به      آفرینش     خویش             خدا

***

آمد   به    جهان          رسول           آگاهی   ها

کوبنده ی         جهل ها    و           گمراهی ها

مستند   و    ترانه خوان      غزالان در دشت

دریاست    به   کام      تشنه ی       ماهی   ها

***

با   آمدن      محمد      آن       ختم         رسل

جبریل      به       امر       آفریننده ی       کل

بر  هر     نفسش    دمید       انفاس      مسیح

در  هر    قدمش      نشاند  صد شاخه ی گل

***

ای   مسند    علم و  حلم    را      لایق     تو

چون  نور   به    ظلمت   قرون فایق     تو

معشوق تو   دل تو   عشق  تو    عاشق تو

مفهوم   خوش   سپیده ی        صادق   تو

***

الهی   تا   به   محشر         عاشقم      کن

پریشانتر   ز    قیس  و      وامقم        کن

ز  مژگان     خاکروب    حضرت عشق

به  درگاه        امام           صادقم      کن.

زنجیر!

بر  بال     کبوتر    حرم          تیر  زدند

سرنیزه  به      چشمهای نخجیر زدند

عمری  به  نوای    یا   شهیدبن شهید

زیر    علم         یزید         زنجیر  زدند!

سفرکربلا...

دیشب  من   و    دل    به   هم      صفا    می کردیم

تا   وقت       سحر       خدا        خدا       می کردیم

با        زمزمه ی           زیارت               عاشورا

در     اشک       سفر     به     کربلا      می کردیم

با یاد امام عسکری(ع)

امشب  من  و   دل   ز   حد    فزون     می گرییم

در     شعله ی  آتش              جنون      می گرییم

با  یاد      امام    عسکری             حجتّ      حق

گر     اشک      کم    آوریم    خون     می گرییم .

قصه ی جانسوز

خواستم    شرح    جفاهای     تو    را     بنویسم

مو  به  مو   آنچه  به من  رفته    جفا     بنویسم

لرزش  دست  و   تپشهای   دل و جاری  اشک

سدّ راهم   شده   نگذاشته            تا      بنویسم

پدر   عشق   بسوزد  که     قلم     دستم      داد

تا   خطاهای    تو  را   جمله   سزا      بنویسم

باید   از   سر   بگذارم  گله هایی که  مراست

و  به   دلخواه  تو    بی جا همه جا    بنویسم

نارواها   که   تو   در  حقّ  دل   من   کردی

بشمارم   همه  را  لطف و    روا      بنویسم

بیت   بیت   غزل   دفتر   دل   را    هر  شب

یا   بخوانم   به   تمنای   تو    یا       بنویسم

شب  قدری که تو در خاطر من گل کردی

جزو  محبوب ترین    خاطره ها   بنویسم

سالهارفت که در اول  منظومه ی   عشق

مانده ام    نام   تو   یا  نام   خدا     بنویسم

شرح این قصه جانسوزنه حرفیست که من

بر  ورق  پاره ی هر  بی  سر و پا بنویسم

دفتر  عمر من  از  یاوه سرایی    پر  شد

یارب این  توبه ی ناکرده    کجا    بنویسم؟

اربعین

یک اربعین...نه

اربعین ها رفت

باغ شهادت لاله پرور شد

دلهای عاشق در مسیر کربلای نور

همبال با طوف ملائک

شعله ورتر شد

آن سروهای سبز را کز پا درآوردند

اهریمنان در قتلگاه روز عاشورا

بالید در بستان سرسبز جوانمردی

هر یک تناور شد

تاریخ را باغ مصوّر شد

***

اصغر گلی نشکفته در جنّات تجری تحتهاالانهار

اکبر کنار چشمه ی کوثر صنوبر شد

***

یک اربعین...نه

اربعین ها رفت

تا کربلا این مصحف گلفام شیدایی

منظومه ی مفتوح دانایی

تا حشر جاویدان لوای عشق مظهر شد

یک شمّه زان مقتل

-همان منظومه را بر گوش دل خواندم

دنیا و عقبایم معطّر شد.

پایان دنیا...

« نیبرو » این خرده سیّارک

- زاده ی وهم و خیال گاوریش آدم -

با زمین ای کاش برخوردی مسلّم داشت

تا که بر می داشت نسل خرده احمقهای عالم را

کاشکی اندازه ی یک کهکشان راه شیری

کاسه ی سم داشت

***

بر اساس پیشگویی های « مایا » ها

آن قبیله ی قرنها درگیرودار زندگی محروم

پیشگامان خرافات جهانی

تا ابد محکوم ...

بر اساس پیشگویی ها ... نه

مضحک ترّهات « نوستر آداموس »

شاعر دانای اسرار نهان ... نه

شیخ بی فانوس

بیشماری مردمان در عصر آگاهی

در غبار تیره ی پندار گم کردند

گوهر لالای بینش را

وه چه توهین بزرگی بود این اغفال

هم شکوه زندگانی

هم شعور آفرینش را

***

روز موعود آمد و رفت و زمستان هم

می رود چون پارها پیرارها سلّانه سلّانه

می رسد فردا بهار سبزپوش از راه

چترگستر می شود طاووس فروردین

خانه تا خانه ...

روسیاهی زان « آداموس » و « مایا » بود

و زمین این زال مام مهربان

عمرش به دنیا بود !

انتظار

ای  نابترین      ترانه ی     شیدایی

در  خلوت  صبحهای    جانفرسایی

یک جمعه ی دیگرآمدورفت و هنوز

شادیم   که  جمعه ی دگر  می آیی .

مهمانی در بهشت(در سوک خلیل عمرانی)

پر  زد  به  سوی    بهشت  تا   «عمرانی»

دادند     به     افتخار       او       مهمانی

«تیمور ترنج»  و  «قیصر»  و  «باران  پور»*

«سید حسن حسینی»  و    « مردانی ».

*«آرش باران پور» از پیشگامان شعر سپید مقاومت و دوست صمیمی و آزاده ام.

تقاص

برون   کردند    آدم    را    ز   جنّت

به   جرم   خوردن  یک  دانه   گندم

چه  خواهد  کرد  فردا   زاد و رودش

که یک  جو  خورده باشد مال مردم .

پائیز

دلم  گرفته     ز     غمناله های      پائیز است

فضای سینه   ز  سوز  شراره       لبریزاست

چنان  بنفشه که  می خوشد از  هجوم    سموم

عبور   ثانیه ها   در  رگم         غم آمیزاست

مگر  دریچه   به    دیدار    صبحدم     بستند

که  خو گرفته  به شب دیده ی  سحرخیزاست؟

مرا  که  غنچه ی لبخند   بر      لبان   پژمرد

کدام   گل   ز  کدامین   چمن   دلاویز  است؟

ز  سوگ   لاله ی در خون تپیده ی این   باغ

دلم   به  خواندن   مرثیه  چون شباویز است

خوشا  به   چلچلگانی   که در  گذار    نسیم

بهار   خاطره هاشان   هماره   گلبیز  است

ز  جام   عشق  خود  ای  آفتاب   مستم  کن

کنون که شب پرگان  را  ز نورپرهیزاست .

کوفه ...

چون   عهد   علی   صفا   ندارد   کوفه

دل     در     گرو     شما  ندارد   کوفه

آقا !  به      مدینةالنبی   رجعت    کن

برگرد ...    نیا ...  وفا    ندارد   کوفه .

یا حسین (ع)

عشق  را     زمزمه پرداز     قدیم    است       حسین

آشنا  را  به   سراپرده           ندیم     است       حسین

ای دل  از    رهگذرش  بوی خوش دوست   طلب

که    ز  جنات      فرحبخش نسیم  است       حسین

سید   اهل بهشت است   که  از      جانب          یار

به  مشام  دل   و جان طرفه شمیم  است     حسین

برتر  از  انس و ملک   یافته     تشریف      مقام

که   به   میخانه ی    توحید  مقیم است      حسین

سرمه ی    چشم  خرد       باد   غبار      حرمش

که  به   اسلام   شرفبخش  حریم است   حسین

نخبه ی  مدرسه ی عشق و شهادت شده چون

نکته آموز    ز  استاد       حکیم  است    حسین

به  سلام   آمده   جبریل    امین     در    حرمش

که عظیم است وسلیم است وکریم است حسین.

سوال

در کشمکش  حیات     ای     یار     عزیز

نه  دست   ستیز مانده نه   پای      گریز

پا را  به  چه ره نهیم   و   رخ را به چه در

خودرابه چه خوش کنیم ودل رابه چه چیز؟

عید قربان

گفت ابراهیم    را     پروردگار

چون به قربانگاه دیدش     پایدار

کای خلیل از «سربریدن»درگذر

«دل بریدن» بود ما را   درنظر...

مترسک

بی جلوه ی   عشق    مسخ  آنک   شده ایم

قربانی      چند باره ی          شک  شده ایم

ما   فاخته های     عاشق    دشت      جنون

دیری است   که    کمتر   ازمترسک شده ایم.

مسخ

گر  بین    من    و    تو   شوق     دیدار نبود

حسن    تو   و     عشق  من     پدیدار  نبود

تا   فاصله ها   به    بوسه ها     محو  شوند

ای کاش      نگاه     مسخ      دیوار    نبود.

رباعی ذوقافیتین

من   از   دل  و  جان    سپاس      می گویمتان

پیوسته       به          التماس       می جویمتان

هر چند    که      خار   در  دلم      می شکنید

سوگند    که   همچو    یاس         می بویمتان.

توحید

خدا   را     نعمت      ظاهر         فزون          است

دو چندانش       «و ما لا تبصرون »            است

بگو        «بل  نحن    محرومون »    که       شاید

در     رحمت    به  رویت             بر          گشاید

بخواه    ای   طالب       اوج        و           مدارج

چنین  نعمت          «من الله       ذی    المعارج  »

نمی یابند       از او       پاداش                  سنگین

به دنیا      وآخرت                «الا المصلین     »

ز    کبر    آن کس که  خود  را   معتبر     گفت

خداوندش                «ساصلیه   سقر»      گفت

تدبر    گر   کنی    ماه   و     شب       و      روز

«نذیرا     للبشر»         هستند                   مفروز

امان    از     روز     رستاخیز               کآنجا

دوبند      خلق      گیرد       دست             یکتا

کسی        گوینده   جز   «این المفر»   نیست

جوابی    غیر     « کلا  لا  وزر»       نیست

تو   آیا      فرع    داری      اصل      داری  ؟

پس انداز       « لیوم الفصل»          داری؟

گنهکارا    ز   دفتر  خواندی      این       را

« کذلک    نفعل   بالمجرمین »             را؟

خدا   گوید    به      رستاخیز               ایدون

« فان       کان    لکم         کید        فکیدون  »

« لفی   سجین»     کتاب         کل         فجار

« و  ما    ادرئک    ما     سجین»    کنهکار.

اخوانیه

در ملک   ادب    که    راهها     ظلمانی است

سهم   همه ی  دریچه ها         حیرانی است

تا    قاف   بلند   شور  و    احساسم      برد

سیرنگ   غزل که       صائم  کاشانی است.

ترانه ی غریبانه

برو ای غریبه ترین آشنای من

که خو کرده ام من در اینجا به تنهایی

غریبانه در سوگ آن عشق می گریم

که روزی شکوه آفرین بود و رویایی

برو بیوفا بیوفا بیوفایی

ز مهر و محبت جدایی جدایی

سراغ از دل ما نگیری نگیری

به دیدار ما هم نیایی نیایی

***

برو ای غریبه ترین آشنای من

که قدر وفا و محبت نمی دونی

تو با من نموندی که عمری وفا کردم

کجا با رقیب خطا کرده می مونی؟

برو ای که جام دلم را به مستی

به جرمی که ناکرده بودم شکستی

قسم خورده بودی که با من بمونی

بریدی ز من با رقیبم نشستی

***

برو ای غریبه ترین آشنای من

که دست تو رو شد گناه تو سنگینه

همه عمر خود را به پای تو سر کردم

زدی خنجر از پشت و گفتی سزام اینه

بلا هرچه آورده ای بر سر من

ز خاطر نمی ره نیا در بر من

قسم بر همون عشق پاکی که کشتی

نمی شه قسمهای تو باور من

***

برو ای غریبه ترین آشنای من

که از دل سپردن به عشقت پشیمونم

تو قدر دلای شکسته نمی دونی

بلای شکسته دلایی و می دونم

به عشقی که خاکسترش باد برده

به آهی که از سینه فریاد برده

به اشکی که از دیده ی من چکیده

دلم آرزوی تو از یاد برده.

امضای خدا

با   یاد   علی    کسی که    جویای  خداست

در   گوش   دلش همیشه   آوای    خداست

وز   دیده ی  دل    چو   بنگرد  نام    علی

در   دفتر    آفرینش        امضای  خداست.